بیماری های مشابه

فولیکولیت (Folliculitis) به دلیل التهاب فولیکول‌های سطحی مو رخ می‌دهد و منجر به تشکیل پاپول‌ها و پوسچول‌های (pustules) متمرکز در ناحیه فولیکول می‌شود.

فولیکولیت دکالوانس (Folliculitis decalvans) نوعی شایع از آلوپسی اسکاردهنده (scarring alopecia) است که با فولیکولیت چرکی (suppurative folliculitis) همراه با تخریب فولیکول مو مشخص می‌شود. این بیماری عمدتاً در بزرگسالان میانسال از هر دو جنس دیده می‌شود، اما می‌تواند در هر زمانی پس از شروع بلوغ نیز بروز کند. ناحیه تاج سر اغلب بیشترین تأثیر را می‌پذیرد. استافیلوکوکوس اورئوس (Staphylococcus aureus) معمولاً از پوستول‌های فولیکولی جدا می‌شود و اعتقاد بر این است که یک واکنش غیرطبیعی از سوی میزبان به این ارگانیسم رخ می‌دهد.

این متن به بررسی آکنه در کودکان و نوجوانان می‌پردازد. آکنه در نوزادان (neonatal acne) و آکنه در کودکان خردسال (infantile acne) به طور جداگانه مورد بررسی قرار گرفته‌اند.

سلولیت دیسکتینگ پوست سر، که به عنوان "پریفولیکولیتیس کاپیتیس ابسِدنس اِت سوفودیِنس" (perifolliculitis capitis abscedens et suffodiens یا PCAS) نیز شناخته می‌شود، نوعی آلوپسی اسکاردهنده نوتروفیلی (neutrophilic scarring alopecia) است که به دلیل واکنش التهابی غیرطبیعی به آنتی‌ژن‌های استافیلوکوکی (staphylococcal antigens) ایجاد می‌شود. این بیماری با تمایل به انسداد فولیکول و تغییرات التهابی ثانویه شدید در پاسخ به محرک‌های التهابی مانند عفونت باکتریایی مرتبط است. فولیکول مسدود، متسع و پاره می‌شود و کراتین (keratin) در کنار عفونت ثانویه استافیلوکوکی واکنش التهابی را تحریک می‌کند که نوتروفیل‌ها را جذب می‌کند.

بیماری اوفوجی، یا فولیکولیت چرکی ائوزینوفیلیک کلاسیک (Eosinophilic Pustular Folliculitis - EPF)، یک فولیکولیت التهابی است که با تشکیل پوسچول‌های فولیکولی استریل مشخص می‌شود.

بیماری «لوپوس میلیاریس دیسمیناتوس فاسی» (Lupus miliaris disseminatus faciei یا LMDF)، که با نام‌های «آکنه آگمیناتا» (acne agminata) و «آکنی‌تیس» (acnitis) نیز شناخته می‌شود، یک عارضه پوستی نادر و پاپولر در ناحیه صورت است. به دلیل ویژگی‌های بافت‌شناسی گرانولوماتوز این بیماری، در گذشته LMDF به‌عنوان گونه‌ای از سل پوستی (cutaneous tuberculosis)، روزاسه گرانولوماتوز (granulomatous rosacea) یا سارکوئیدوز (sarcoidosis) در نظر گرفته می‌شد. با این حال، امروزه بسیاری آن را به‌عنوان یک موجودیت مستقل می‌پندارند. برخی نویسندگان پیشنهاد داده‌اند که اصطلاح «گرانولوماهای ایدیوپاتیک صورت با سیر پسرفت» (facial idiopathic granulomas with regressive evolution یا FIGURE) برای این بیماری استفاده شود؛ اما این اصطلاح به‌طور گسترده پذیرفته نشده است.

درماتوز پوسچولر فرسایشی (EPD) یک بیماری التهابی نادر با علت‌شناسی ناشناخته است که معمولاً در بیماران سالمند با تیپ‌های پوستی روشن‌تر رخ می‌دهد. این بیماری اندکی در مردان بیشتر دیده می‌شود. دو نوع از این بیماری توصیف شده است: EPD پوست سر و EPD پاها. ظاهر بالینی، هیستولوژی و پاسخ به درمان ضایعات در این دو ناحیه اساساً مشابه است، اما شرایطی که در آن‌ها رخ می‌دهد به‌طور قابل‌توجهی متفاوت است. در پوست سر، EPD به‌طور معمول در نواحی با آسیب آفتاب طولانی‌مدت ایجاد می‌شود، در حالی که درگیری پاها در پوستی رخ می‌دهد که دچار آسیب ناشی از آفتاب نبوده و در بیمارانی با ایستایی مزمن وریدی دیده می‌شود.

تینئا کپیتیس که به عنوان قارچ سر نیز شناخته می‌شود، عفونت قارچی پوست سر است که توسط گونه‌های مختلف درماتوفیت‌ها (dermatophytes) ایجاد می‌شود. بیشتر موارد این بیماری در کودکان بین ۳ تا ۷ سال رخ می‌دهد، اگرچه در نوزادان و کودکان بزرگ‌تر نیز گزارش شده است. در ایالات متحده و بریتانیا، شایع‌ترین عامل ایجادکننده، قارچ تریکوفیتون تونزورانس (Trichophyton tonsurans) است. با این حال، در سطح جهانی، قارچ میکروسپوروم کنیس (Microsporum canis) عامل اصلی محسوب می‌شود.

زگیل آبکی یا مولوسکوم کونتاژیوزوم (Molluscum contagiosum) یک عفونت ویروسی شایع پوست است. اگرچه معمولاً پس از چند ماه از بین می رود، اما برخی موارد ممکن است چند سال طول بکشد. مولوسکوم کونتاژیوزوم می تواند با خاراندن یا مالش دادن (خود تلقیحی) به پوست اطراف سرایت کند و از طریق تماس پوست به پوست یا دست زدن به اشیاء آلوده مانند حوله، لباس و تجهیزات ورزشگاه به دیگران سرایت می کند. بهداشت ضعیف و آب و هوای گرم و مرطوب باعث گسترش زگیل آبکی می شود. استفاده از استخرهای عمومی یا مدارس نیز ممکن است با عفونت همراه باشد. راه های درمان مولوسکوم کنتاژیوزوم (زگیل آبکی)، راه های مراقبت مولوسکوم کنتاژیوزوم (زگیل آبکی)، راه های درمان مولوسکوم کنتاژیوزوم (زگیل آبکی)

زونا (زوستر) (Shingles (Zoster)) یک راش دردناک است که توسط ویروس واریسلا زوستر، همان ویروسی که باعث آبله مرغان می‌شود، به وجود می آید. پس از بهبودی فرد از آبله مرغان، ویروس در اعصاب خاصی در بدن غیر فعال (خفته) باقی می ماند. با افزایش سن، سیستم ایمنی بدن شما ضعیف تر می شود و ممکن است به اندازه کافی برای کنترل ویروس قوی نباشد. زونا زمانی اتفاق می‌افتد که ویروس دوباره فعال می‌شود، روی اعصاب رشد می‌کند تا به پوست برسد و به صورت برآمدگی‌های کوچک، دردناک و پر از مایع (تاول) ظاهر می‌شود.

اگزمای هرپسی (Eczema herpeticum) یا فوران واریسلفورم کاپوزی (Kaposi varicelliform eruption)، یک عفونت سطحی و گسترده پوستی است که توسط ویروس هرپس سیمپلکس (HSV) نوع ۱ یا ۲ در بیمارانی که دچار اگزمای آتوپیک هستند، ایجاد می‌شود. این عفونت هرپسی ممکن است اولیه باشد و از طریق تماس نزدیک منتقل شود، یا از طریق خود تلقیح (autoinoculation) رخ دهد. وزیکول‌ها، پوسچول‌ها و فرسایش‌های مشخص با پوسته‌های خونریزی‌دهنده به‌صورت هم‌پوشانی بر روی نواحی مبتلا به بیماری پوستی قبلی ظاهر می‌شوند. این بیماری می‌تواند از خفیف و گذرا تا تهدیدکننده زندگی متغیر باشد. بیشتر کودکان را تحت تأثیر قرار می‌دهد، اما می‌تواند در هر گروه سنی رخ دهد.

آکنه excoriée یا آکنه اکسکوریه، همچنین به عنوان "آکنه جمع کننده (picker's)" شناخته می شود، زمانی ایجاد می شود که ضایعات آکنه به طور مکرر برداشته شوند، خراشیده شوند یا مالیده شوند که منجر به ایجاد دلمه و زخم می شود. این بیماری بیشتر در دختران نوجوان و زنان جوان دیده می شود. گاهی اوقات با اختلالات سلامت روانی مانند اضطراب، افسردگی و اختلال وسواس فکری- جبری همراه است آکنه که به عنوان آکنه ولگاریس نیز شناخته می شود، یک بیماری شایع پوستی است. آکنه می تواند منجر به جای زخم دائمی شود، به خصوص در صورت برداشتن یا خراشیدن، بنابراین به حداقل رساندن جوش ها مهم است. در آکنه اکسکوریه نه تنها درمان آکنه بلکه علت برداشت اجباری نیز مهم است. راه های تشخیص آکنه اکسکوریه، راه های درمان آکنه اکسکوریه، راه های خودمراقبتی آکنه اکسکوریه

درماتیت فاکتیتیال (Factitial Dermatitis) که به عنوان درماتیت آرتیفکت (Dermatitis Artefacta) نیز شناخته می‌شود، یک وضعیت روان‌پزشکی است که با ضایعات پوستی خودایجاد شده مشخص می‌شود. این ضایعات برای برآورده کردن یک نیاز روان‌شناختی ناخودآگاه یا خودآگاه ایجاد می‌شوند که اغلب به منظور پذیرش نقش بیمار است. بیماران معمولاً به ایجاد این ضایعات اعتراف نمی‌کنند و این ضایعات معمولاً پیچیده‌تر از خراش‌های ساده هستند. درماتیت فاکتیتیال باید از وانمودسازی (Malingering) متمایز شود، که در آن ضایعات به‌طور عمدی برای کسب منافع ثانویه مانند دریافت کمک هزینه ناتوانی یا اجتناب از تعقیب قضایی ایجاد می‌شوند. وانمودسازی یک بیماری روانی نیست. علاوه بر این، درماتیت فاکتیتیال باید از خراش‌های نوروتیک (Neurotic Excoriations) که در آن بیمار آگاهانه و معمولاً با اعتراف به خراشیدن یا کندن پوست خود اقدام می‌کند، متمایز شود.